Temat wrażliwości insulinowej czy też insulinooporności poruszany jest coraz częściej w kontekście pracy nad estetyką sylwetki. Pomimo to jednak wiele osób zainteresowanych poprawą masy i składu ciała nadal nie przywiązuje należytej wagi do tych zagadnień, koncentrując się jedynie na kaloriach i odpowiednim spożyciu białka, zakładając, że inne kwestie mają znaczenie drugorzędne i nie warto zaprzątać sobie nimi głowy. W rzeczywistości jednak sytuacja wygląda trochę inaczej.
Kalorie to nie wszystko
Operowanie jedynie pojęciem bilansu energetycznego w kontekście pracy nad estetką sylwetki z pewnością nie wyczerpuje tematu. Przecież nie chodzi jedynie o inny wynik na wadze, ale o to by wyglądać lepiej. Jak powszechnie wiadomo bowiem, można ważyć niewiele, a mieć przy tym odstający brzuch i wyglądać nieproporcjonalnie. Można też ważyć znacznie więcej przy zachowaniu szczupłej talii i bardzo estetycznej sylwetki. W praktyce osiągnięcie pożądanego efektu możliwe jest jedynie poprzez zmniejszenie poziomu tłuszczu ustrojowego i w miarę potrzeby zwiększenie (a nie obniżenie) ilości tkanki mięśniowej. Niestety trudno jest to osiągnąć bez odpowiednio wysokiej wrażliwości insulinowej.
Dwa oblicza insuliny
Insulina jest ważnym hormonem uczestniczącym w gospodarce energetycznej o działaniu anabolicznym i antykatabolicznym. Wzrost jej poziomu we krwi poprawia wychwyt aminokwasów przez tkankę mięśniową, sprzyjając syntezie białek oraz zapobiega ich zużywaniu na cele energetyczne, chroniąc mięśnie przed rozpadem. Wydawać by się mogło, że insulina jest niestrudzonym sprzymierzeńcem zarówno osób chcących powiększyć muskulaturę (działa anabolicznie), jak i pracujących nad rzeźbą sylwetki i odchudzających się (działa antykatabolicznie). Niestety insulina ma kilka istotnych wad, po pierwsze wzmożona jej aktywność hamuje rozpad tłuszczu, po drugie – sprzyja odkładaniu zapasów w obrębie talii w postaci tkanki tłuszczowej, po trzecie stosunkowo łatwo zaburzyć wrażliwość receptorów odczytujących nadawane przez nią komunikaty… więcej
