Dla osób uprawiających sporty siłowe najistotniejszą kwestią jest to, aby w organizmie cały czas miał miejsce pozytywny bilans azotowy. Oznacza to, iż ilość białka dostarczanego do organizmu powinna przekraczać ilości białka rozkładanego.
Jest to bardzo ważne z dwóch powodów.
Jednym z nich jest stały wzrost masy mięśniowej bądź utrzymywanie jej na stałym poziomie, drugim rola białka w procesie szybkiej regeneracji włókien mięśniowych, do których dochodzi podczas ćwiczeń siłowych.
Organizm poddany dużemu wysiłkowi fizycznemu łatwo wchodzi w stan kataboliczny. Dlatego tak bardzo istotne jest, aby zaraz po ustaniu tego wysiłku i dostarczeniu odpowiedniej ilości białka, wywołać z powrotem stan anaboliczny.
Dla uzyskania tego stanu konieczne jest, aby białko zawierało w swoim składzie odpowiednią ilość aminokwasów egzogennych, czyli takich które nie mogą być syntetyzowane w organizmie. W przeciwnym razie brak jakiegoś aminokwasu może być czynnikiem ograniczającym syntezę mięśni.
W skład aminokwasów egzogennych wchodzą takie aminokwasy jak fenyloalanina, izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, treonina, tryptofan, walina oraz, dodatkowo u dzieci, histydyna i arginina. Po treningu siłowym suplementowany organizm najbardziej potrzebuje egzogennych aminokwasów rozgałęzionych, czyli leucyny, izoleucyny i waliny. Aminokwasy te pobierane są bezpośrednio przez mięśnie szkieletowe. Szczególną rolę odgrywa leucyna, biorąca udział w odwracalnej fosforylacji białek, będącej jednym z etapów ich syntezy.
W dyskusji nad żywieniem sportowców nie sposób pominąć szczególną rolę jaką odgrywają białka serwatkowe. Zawierają one ok. 26% niezbędnych rozgałęzionych aminokwasów. Dla porównania białko jaja kurzego zawiera 22% tych aminokwasów, a sojowe 17%. Skład aminokwasowy białek serwatkowych jest podobny do białek mięśniowych, dzięki czemu podczas procesu trawienia aminokwasy są dostarczane do organizmu w odpowiedniej proporcji, istotnie wpływając na szybkość syntezy białek. Intensywne treningi siłowe powodują istotny wzrost zapotrzebowania na białko przez organizm.
W przypadku przeciętnego dorosłego człowieka wartość ta oscyluje wokół około 0,8 g/kg masy ciała, natomiast w przypadku sportowców wzrasta do 3, a nawet 4 g/kg masy ciała. W szczególności dotyczy to sportowców ćwiczących przy wspomaganiu sterydów anabolicznych, które powodują zwiększone zapotrzebowanie na azot, przyspieszając procesy anaboliczne i regenerację włókien mięśniowych.
W normalnych warunkach, podczas niedoboru białka, organizm ma możliwość pobierania białka z mięśni, w celu wykorzystania go do innych funkcji, lub do budowy innych organów.
Białka serwatkowe stanowią 20% białka ogólnego mleka, z czego około 75 % przypada na albuminy, czyli laktoalbuminę i β-laktoglobulinę. Zalicza się do nich również albuminy serum (BSA) oraz immunoglobuliny. Obok tej głównej grupy w skład białek serwatkowych mogą wchodzić również β-kazeiny, laktoferyna, lizozym, laktoperoksydaza, białka membranowe oraz kazeinomakropeptyd w przypadku serwatki pochodzenia enzymatycznego. Kazeinomakropeptyd zwany inaczej glikomakropeptydem występuje w serwatce podpuszczkowej w ilości 1,2-1,5 g/dm3.
Koncentraty i izolaty białek serwatkowych, będące podstawowym składnikiem odżywek dla sportowców uprawiających sporty siłowe otrzymywane są w wyniku tzw. procesów czy technik membranowych.
Należą do nich: ultrafiltracja, mikrofiltracja, nanofiltracja i odwrócona osmoza oraz techniki chromatograficzne i wymiana jonowa. Zanim na skalę przemysłową zaczęto z sukcesem stosować te techniki, białka serwatkowe izolowano z serwatki za pomocą wytrącania w punktach izoelektrycznych, przy zastosowaniu wysalania, lub też przez wytrącanie przy użyciu jonów wapnia z równoczesnym podgrzewaniem. Jednakże w wyniku tych procesów uzyskiwano w większości produkty nierozpuszczalne w wodzie.
Dalsza część artykułu w temacie na forum:
http://www.sfd.pl/Bia%C5%82ka_serwatkowe_jako_czynnik_budulcowy_mi%C4%99%C5%9Bni_-t994822.html
