Insulinopodobny czynnik wzrostowy-1 (IGF-1) jest niezwykle istotnym hormonem, efektorem hormonu wzrostu, który powstaje w wątrobie. IGF-I ma prawie 50% homologię sekwencji aminokwasów z insuliną i wywołuje prawie taką samą odpowiedź hipoglikemiczną (obniżającą stężenie cukru we krwi).
Badania wykazały, że niskie i wysokie stężenia IGF-I są związane z upośledzoną tolerancją glukozy i wyższym ryzykiem cukrzycy typu 2.
Badanie naukowe
Celem niniejszego badania była ocena związku między poziomem IGF-I a insulinoopornością w ogólnej populacji Danii. Uwzględniono 3354 osoby dorosłe w wieku od 19 do 72 lat z przekrojowego badania Health2006. Jako wskaźnik do oceny insulinooporności zastosowano homeostazę modelu oceny insulinooporności (HOMA-IR). Poziomy IGF-I w surowicy oznaczono za pomocą testu immunologicznego.
Wyniki
- w badanej populacji 520 osób (15,5%) miało podwyższone wartości HOMA-IR z wynikiem powyżej 2,5
- po dostosowaniu do wieku, płci, aktywności fizycznej i stosunku talii do wzrostu stwierdzono związek w kształcie litery U między stężeniem IGF-I i wynikiem HOMA-IR
- niskie stężenie IGF-1 zwiększało o 65%, a wysokie o 96% zwiększenia wartości HOMA-IR
Związki te pozostały statystycznie istotne po wykluczeniu osób z cukrzycą typu 2 i przy użyciu zaktualizowanego modelu komputerowego HOMA2-IR.
Wnioski
Niskie i wysokie (ale w granicach normy) stężenia IGF-I są związane z większą opornością na insulinę.
W dużych badaniach, w tym National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES) III, wykazano wyższe ryzyko insulinooporności, zespołu metabolicznego (MetS) i cukrzycy typu 2 u osób z niskimi stężeniami IGF-I w surowicy lub niskim stosunkiem IGF-I– do–IGFBP-3. W niemieckim badaniu z udziałem 7665 osób wykazano jednak, że zarówno niskie, jak i wysokie wyjściowe stężenia IGF-I w surowicy były związane z wyższym ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2 w ciągu 5 lat.
Prawdopodobnie najlepiej, gdyby stężenie IGF-1 mieściło się w „widełkach” normy. Post znacząco zmniejsza stężenie IGF-1 i wbrew obiegowym, błędnym opiniom wcale nie musi mieć dobroczynnego wpływu na zdrowie, m.in. przez zbytnie obniżenie stężenia IGF-1 w ustroju.
Inaczej działa ramadan, jednak jest to raczej rodzaj diety o charakterze przerywanego postu, bardziej przypomina intermittent fasting, niż typową głodówkę. Farmakologiczne wspomaganie przy użyciu dużych dawek GH lub IGF-1 może wpływać na rosnącą oporność insulinową i zwiększenie ryzyko cukrzycy, mimo iż małe dawki IGF-1 są korzystne dla diabetyków.
Referencje, badania naukowe, piśmiennictwo:
Nele Friedrich i in. The Association Between IGF-I and Insulin Resistance A general population study in Danish adults https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3308317/
Ali R. Rahbar i in. Effects of Intermittent Fasting during Ramadan on Insulin-like Growth Factor-1, Interleukin 2, and Lipid Profile in Healthy Muslims https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6360844/
