Jedno z najważniejszych zadań w procesie regeneracji chrząstki stawowej spełnia siarczan glukozaminy.
Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęściej wynikiem biologicznych i mechanicznych zaburzeń, które destabilizują procesy niszczenia i odnowy chrząstki stawowej oraz warstwy podchrzęstnej kości. Proces ten może być zapoczątkowany przez różne czynniki, z których najpopularniejszym i najgroźniejszym jest nieleczony uraz. Szybko obejmuje wszystkie tkanki stawu. Charakteryzuje się bólem, tkliwością i ograniczeniem ruchomości. Wydłużanie się średniej długości życia powoduje narastanie problemu medycznego i społecznego jakim jest choroba zwyrodnieniowa. Obecnie jest ona najczęstszą przyczyną niepełnosprawności oraz niezdolności do pracy zarobkowej. Obok chorób krążenia oraz nowotworowych stanowi najtrudniejszy do rozwiązania dylemat medyczno-ekonomiczny. Rozwój motoryzacji, upowszechnienie sportu oraz negatywny wpływ środowiska zewnętrznego na rozwój dzieci i młodzieży spowodowały nie tylko wzrost liczby urazów, ale także zwiększenie ich ciężkości z następowym powstawaniem pourazowych zmian zwyrodnieniowych. Choroba dotyczy najczęściej stawów kończyn dolnych kolanowego i biodrowego, kręgosłupa oraz stawów nadgarstka. Dla naszych potrzeb przyjęliśmy podział na pierwotną i wtórną chorobę zwyrodnieniową. Pierwotna występuje bez uchwytnej przyczyny, wtórna jest następstwem urazu lub innej choroby towarzyszącej.
Istotą rozwoju choroby jest zaburzenie równowagi pomiędzy odnową i rozpadem tkanki chrzęstnej, samoistne lub w wyniku urazów i chorób. W momencie przekroczenia możliwości regeneracyjnych chrząstki stawowej pojawiają się uszkodzenia z następowym powstaniem choroby zwyrodnieniowej stawów.
Jedno z najważniejszych zadań w procesie regeneracji chrząstki stawowej spełnia siarczan glukozaminy. Stanowi on substrat do syntezy proteoglikanów wchodzących w skład substancji podstawowej chrząstki stawowej. Dostarczanie z zewnątrz siarczanu glukozaminy pobudza biosyntezę proteoglikanów, która jest zaburzona w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Pobudzenie syntezy proteoglikanów wywiera korzystny wpływ na trofikę chrząstki i ułatwia syntezę kwasu chondroitynosiarkowego, co przeciwdziała degeneracji chrząstki.
W warunkach naturalnych glukozamina jest wytwarzana przez komórki chrząstek z glukozy i glutaminy. Siarczan glukozaminy jest związkiem monosacharydu glukozaminy syntetyzowanym z chityny. Jako czysta chemicznie substancja dobrze wchłania się z żołądka i jelit. Dodatkowo blokuje działanie enzymów rozkładających chrząstkę oraz działa przeciwzapalnie.
W badaniach klinicznych prowadzonych z zastosowaniem siarczanu glukozaminy stwierdzono, że już po 2 tygodniach stosowania w dawce doustnej 1500 mg, zmniejszyły się dolegliwości bólowe stawów kolanowych oraz kręgosłupa. Podczas 3 miesięcznego stosowania, preparat okazał się skuteczniejszy w leczeniu objawów pourazowej choroby zwyrodnieniowej niż niektóre niesterydowe leki przeciwzapalne. Siarczan glukozaminy jest jedynym preparatem, który łagodzi objawy choroby zwyrodnieniowej oraz zwalnia tempo narastania uszkodzenia stawów. Oznacza to zdolność stosowanego środka do modyfikowania przebiegu choroby. W doniesieniach naukowych kładzie się szczególny nacisk na niską skuteczność działania chlorowodorku glukozaminy stosowanego jako składnik niektórych preparatów dostępnych na rynku.
Proponowane jednoczesne podawanie siarczanu glukozaminy oraz chondroityny nie znalazło naukowego uzasadnienia. Wysoki poziom siarczanu glukozaminy oraz wysoki poziom kwasu chondroitynosiarkowego jednocześnie hamuje i pobudza syntezę proteoglikanów. Ingerencja chemiczna na kolejnych etapach tego samego szlaku metabolicznego może doprowadzić do rozchwiania równowagi oraz wtórnego zahamowania odnowy chrząstki stawowej.
