SARM to selektywne modulatory receptora androgenowego, które miały być rewolucją. Największym problemem związanym z SARM jest nachalny marketing prowadzony w Internecie. SARM nie są sprawdzone w dobrze kontrolowanych warunkach, eksperymenty prowadzi się na liniach komórkowych, zwierzętach, niektóre środki testowano na osobach w podeszłym wieku, cierpiące z powodu określonego wyniszczenia ustroju.
Od kilku lat pojawiają się doniesienia o silnych uszkodzeniach wątroby u ludzi, którzy sięgają np. po RAD-140 czy LGD‐4033 (LIGANDROL). Co najgorsze, wspomniani mężczyźni wcale nie stosowali oszałamiających dawek ani nie brali SARM przez długi czas. Żółtaczka i uszkodzenia wątroby pojawiały się bardzo szybko, często po kilku tygodniach. Jeśli tak ma wyglądać „bezpieczna alternatywa dla SAA”, to ja naprawdę wolałbym brać testosteron z apteki – przynajmniej nie jest on w stanie zniszczyć wątroby.
Sponsorowane badania, czyli kot w worku…
Jest jeszcze jeden poważny problem: badania odnośnie SARM i agonistów receptora aktywowanego przez proliferatora peroksysomalnego nie są wiarygodne, ponieważ te same osoby, które je publikują, pracują np. w GlaxoSmithKline lub otrzymują pieniądze za „konsultacje” od firm GlaxoSmithKline, Merck, Merck/Schering‐Plough i Schering‐Plough lub innych największych koncernów farmaceutycznych.
Oto jedno z takch badań:
„Both the Peroxisome Proliferator‐Activated Receptor δ Agonist, GW0742, and Ezetimibe Promote Reverse Cholesterol Transport in Mice by Reducing Intestinal Reabsorption of HDL‐Derived Cholesterol”.
Równie dobrze możesz wierzyć w badania sponsorowane przez największe koncerny produkujące napoje typu cola i słodycze, które „wspierają” (finansowo) naukowców twierdzących („bezinteresownie”), że cukier wcale nie szkodzi i że jest niezbędnym elementem diety człowieka! A przecież większość powiązań i działań lobbystów nie jest jawna, zapewne się o nich nigdy nie dowiemy.
Przykłady
„GW0742 regeneruje chrząstkę stawową”
Komentarz: niby tak, ale to jest badanie na liniach komórkowych. Poza tym nie wiemy, czy kluczowej roli nie odgrywały tam inne związki podawane równolegle (komórki macierzyste, kwas hialuronowy);
„GW0742 sprzyja decydualizacji, czyli przekształceniu komórek stromy endometrium w komórki doczesnej, czyli ma wpływ na płodność”.
Komentarz: niby tak, ale to jest badanie na liniach komórkowych, więc ma się nijak do ludzi i GW0742 wcale nie musi tak działać u kobiet. Poza tym te procesy są tak skomplikowane, że wcale nie wiemy, czy agonista PPAR‐β/δ będzie miał wpływ na przekształcenie komórek endometrium.
„GW0742 sprzyja ochronie tkanek po niedokrwieniu i reperfuzji”.
Komentarz: tak, ale to jest badanie na myszach, więc ma się nijak do ludzi. Wiele razy okazywało się, że środki, które doskonale działały na myszy czy szczury, nie miały żadnego oddziaływania na ludzi.
„Aktywacja PPARβ / δ (np. wskutek podawania GW0742) zapobiega otyłości, chroni przed nadciśnieniem i wczesnymi objawami miażdżycy u myszy na diecie wysokotłuszczowej”.
Komentarz: nie wiemy, czy będzie tak samo u ludzi. Ponadto diety składające się z samego smalcu i cukru mają się nijak do normalnie funkcjonującego człowieka, odżywiającego się w sposób zróżnicowany.
„GW0742 redukuje stan zapalny”.
Komentarz: tak, jak ktoś sobie wstrzyknie karagen do opłucnej, to może. Jest to kolejne badanie, w którym wywołano chorobę u myszy, w sposób który jest skandaliczny. Tak wywołane zapalenie ma się nijak do normalnie funkcjonującego organizmu. W tych warunkach GW0742 okazał się skuteczny. U ludzi wcale nie musi być tak samo.
„Agonista PPARβ / δ GW0742 indukuje wazorelaksację w naczyniach układowych i płucnych. Chroni serce przy nadciśnieniu płucnym”.
Komentarz: nie wiemy, czy tak będzie u ludzi – szczury to nie ludzie.
„GW0742 nasila utlenianie kwasów tłuszczowych, zmniejsza masę tłuszczu trzewnego, powoduje wzrost zdolności oksydacyjnych mięśni szkieletowych oraz zwiększenie wrażliwości na insulinę”.
Komentarz: tak, ale sztucznie wywołano otyłość nienaturalną dietą wysokotłuszczową, a wyniki eksperymentu odnoszą się do myszy, a nie do ludzi. Tak samo w przypadku GW-501516 obiecywano gruszki na wierzbie – w rzeczywistości działanie środka było znikome. Dopóki nie zostaną przeprowadzone badania na ludziach, dopóty są to obietnice bez pokrycia.
„GW0742 ma zdolność poprawiania homeostazy glukozy przy cukrzycy poprzez aktywację PPAR-δ. Dlatego agoniści PPAR-δ są dobrym celem do rozwoju leków przeciwcukrzycowych w przyszłości”.
Komentarz: nie wiemy, czy tak samo będzie u ludzi. Badania na szczurach są ciekawe, ale nic nie wnoszą. Wiele leków działa na szczury, ale ich oddziaływanie na ludzi jest zupełnie inne.
Podsumowując
Mija kolejne 5, 10 czy 15 lat, a nic się nie zmienia. Nadal producenci SARM czy agonistów PPAR β / δ (beta/delta) obiecują gruszki na wierzbie. Nadal brakuje jakiegokolwiek pola do dyskusji, bo nie ma badań na ludziach. A nawet jeśli są jakieś badania (np. w przypadku niektórych SARM), to wyniki są podejrzanie dobre, wyraźnie „poprawiane” marketingowo. Poza tym ze względu na swoją specyfikę większość publikowanych badań jest wspierana finansowo przez producentów danego rodzaju środków. Trudno oczekiwać, iż jakiś naukowiec napisze cokolwiek niezgodnego z „żelazną linią partii”, ponieważ sam by się wykreślił z dalszego finansowania.
Moim zdaniem nie warto sięgać po żadne z tego typu środków. Na razie nie ma ani jednego przekonującego badania mówiącego o skuteczności podobnych środków. Linie komórkowe, szczury i myszy są może i ciekawe, ale mają się nijak do organizmu człowieka.
Poza tym nigdy nie wiemy, czy jakiś preparat tego typu nie wywołuje np. raka. Kiedyś stwierdzono, iż GW-501516 wywołuje raka wątroby, pęcherza moczowego, tarczycy, języka, żołądka, skóry, jajnika, macicy. Co prawda stosowano absurdalne dawki środka, ale to wystarczyło, by endurobol nigdy nie przeszedł tej fazy testów i GlaxoSmithKline porzucił nadzieje z nim związane. Dlatego nie ma badań na ludziach i prawdopodobnie nie będzie.
Czy inne środki z tej grupy, np. GW0742, będą skuteczne? Tego nie wiemy. Moim zdaniem producenci obiecują dużo, ale w praktyce działanie tych preparatów jest wątpliwe i niesie nieznane ryzyko.
Referencje, badania, literatura:
Dong HyunKim PPAR-δ agonist affects adipo-chondrogenic differentiation of human mesenchymal stem cells through the expression of PPAR-γ https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2352320420300584
Jie Yu i in. Human Endometrial Stromal Cell Differentiation is Stimulated by PPARβ/δ Activation: New Targets for Infertility? https://academic.oup.com/jcem/article-abstract/105/9/2983/5864417
Rosanna Di Paola i in. GW0742, a selective PPAR‐β/δ agonist, contributes to the resolution of inflammation after gut ischemia/reperfusion injury
Toral, Marta i in. Chronic peroxisome proliferator-activated receptorβ/δ agonist GW0742 prevents hypertension, vascular inflammatory and oxidative status, and endothelial dysfunction in diet-induced obesity https://journals.lww.com/jhypertension/Abstract/2015/09000/Chronic_peroxisome_proliferator_activated.15.aspx
Di Paola, Rosanna i in. GW0742, A HIGH-AFFINITY PPAR -β/δ AGONIST, INHIBITS ACUTE LUNG INJURY IN MICE https://journals.lww.com/shockjournal/Fulltext/2010/04000/GW0742,_A_HIGH_AFFINITY_PPAR______AGONIST,.14.aspx
Louise S. Harrington The PPARβ/δAgonist GW0742 Relaxes Pulmonary Vessels and Limits Right Heart Hypertrophy in Rats with Hypoxia-Induced Pulmonary Hypertension https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0009526
Sébastien Le Garf i in. Complementary Immunometabolic Effects of Exercise and PPARβ/δ Agonist in the Context of Diet-Induced Weight Loss in Obese Female Mice https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6829333/
