Węglowodany mogą mieć wpływ na utylizację tkanki tłuszczowej, bo powodują wyrzut insuliny. Z kolei insulina hamuje lipazę wrażliwą na hormon, czyli kluczowy etap lipolizy.
Insulina reguluje metabolizm glukozy (czyli to, jak glukoza jest dalej „przetwarzana”) w wątrobie. Nasila składowanie cukru w wątrobie (w postaci glikogenu), hamuje jego wytwarzanie, czyli glukoneogenezę.
Podwyższone stężenie insuliny mierzone na czczo (obok np. podwyższonego stężenia glukozy) jest podstawowym objawem, iż w organizmie dzieje się coś złego.
Insulina:
- promuje odkładanie się tkanki tłuszczowej (lipogenezę),
- hamuje wykorzystanie tkanki tłuszczowej w ciele (zmniejsza szybkość utleniania kwasów tłuszczowych zmagazynowanych w ustroju),
- hamuje mobilizację tkanki tłuszczowej, lipolizę (zmniejsza szybkość uwalniania kwasów tłuszczowych w mięśniach i wątrobie),
- nasila utlenianie glukozy,
- zwiększa wychwyt tłuszczów (trójglicerydów) z krwi do adipocytów (komórek składujących tłuszcz w ciele) oraz mięśni (IMTG) => promuje odkładanie się tłuszczów.
Naukowcy sprawdzali, jak hamowanie insuliny wpłynie na badaną grupę. Uczestnikami badania były mocno otyłe osoby. Podawano im oktreotyd-LAR 40 mg IM q28d przez 24 tygodnie, czyli de facto 2 iniekcje po 20 mg.
Uwaga: jedne osoby dobrze reagowały na terapię, a inne słabo, jeszcze inne w ogóle.
Hamowanie insuliny spowodowało utratę 12.7 kg masy (w tym 4.9 kg tłuszczu!) w grupie dobrze reagującej na terapię. Kiepsko reagujący stracili tylko 3.6 kg, w tym 2,6 kg tłuszczu. Niereagujący zwiększyli masę ciała i ilość tłuszczu.
Co to znaczy?
To, iż hamowanie insuliny spowodowało znacząco mniejszy apetyt na „słodkie”, a przy tym silnie hamowało dzienną podaż energii, nawet o 37.9%. W tym podaż węglowodanów spadła o 47.8%.
Osoby dobrze reagujące na terapię stanowiły 18%, niestety te gorzej odpowiadające aż 57%. Dlatego podawanie oktreotydu nie musi być zawsze skuteczne. Najpoważniejszy zarzut dotyczy nieselektywności – oktreotyd, jako analog somatostatyny, hamuje nie tylko hormon wzrostu, ale także insulinę, glukagon, gastrynę. Ponadto insulina i glukagon pełnią wiele potrzebnych funkcji w ustroju, więc nietrudno wyobrazić sobie epizody hiperglikemii (brak insuliny) czy hipoglikemii (brak glukagonu).
Normalnie, oktreotydu nie stosuje się do odchudzania. Jest to nowatorskie podejście, ale jak widać skuteczne. Najciekawszy jest wpływ tego środka na tłumienie apetytu, szczególnie na węglowodany. Poza tym, czym są 2 iniekcje po 20 mg w skali 24 tygodni? Oznacza to, iż lek jest niesamowicie silny.
Referencje:
PA Velasquez-Mieyer „Suppression of insulin secretion is associated with weight loss and altered macronutrient intake and preference in a subset of obese adults” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1490021/
