Otyłość i cukry proste powodują stany zapalne

Związek otyłości z przewlekłym stanem zapalnym i opornością na insulinę jest dobrze znany. Otyłość jest najbardziej znaczącym czynnikiem ryzyka cukrzycy typu 2. Zwiększone stężenie / ekspresja mediatorów zapalnych u otyłych pozwala przewidywać występowanie cukrzycy w przyszłości. Ponadto wiadomo, że cukrzyca typu 2 jest związana z przewlekłym stanem zapalnym.

Reaktywne formy tlenu(ROS), a stan zapalny: co je łączy?

Reaktywne formy tlenu powodują wzmożenie stanu zapalnego, gdyż otwierają rodzaj „furtki” w barierze śródbłonkowej która umożliwia przedostanie się czynników zapalnych. Migrujące komórki zapalne nie tylko pomagają w usuwaniu patogenów i obcych cząstek, ale także prowadzą do uszkodzenia tkanek. Ten proces mógł być hamowany przez inhibitor oksydazy NADPH. Glukoza indukuje powstawanie ROS także w mitochondrium (transport elektronów podczas metabolizmu glukozy).

Podobny efekt zaobserwowano również w przypadku tłuszczów nasyconych (śmietana). Chociaż wielkość tego efektu (pole pod krzywą) były podobna dla glukozy i śmietany, glukoza maksymalne działanie wywierała po 2 h, a spadek następował po 3 h. Śmietana „wolniej się rozkręcała”, jednak utrzymywała swój efekt po 3 h bez znaczącego spadku.

Posiłek wysokotłuszczowy i wysokowęglowodanowy (typowy skład ciastek, ciast, dań fast food, batoników, czekolad itd.) wywoływał podobny efekt związany z wytwarzaniem reaktywnych form tlenu.

Wnioski: należy w miarę możliwości ograniczać podaż sacharozy oraz glukozy, gdyż mają one duży potencjał w indukowaniu stanu zapalnego w ustroju. Problem w o wiele mniejszym stopniu dotyczy białka. Również nadmierna podaż tłuszczów nasyconych nie musi być optymalnym rozwiązaniem dietetycznym.

Referencje:

Manish Mittal „Reactive Oxygen Species in Inflammation and Tissue Injury” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3929010/

Paresh Dandona „Macronutrient intake induces oxidative and inflammatory stress: potential relevance to atherosclerosis and insulin resistance” https://www.nature.com/articles/emm201026

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *