Johimbina jest często jest nadużywana, jako środek mający wspomagać redukcję tkanki tłuszczowej. Jej wchłonięcie może wywołać zależne od dawki objawy kliniczne, takie jak uspokojenie polekowe, depresja ośrodka oddechowego, bradykardia, hipotensja, suchość w jamie ustnej i hiperglikemia.
Johimbina jest antagonistą receptorów alfa2-adrenergicznych więc powinna dawać pobudzenie (w tym ośrodka oddechowego), przyspieszenie akcji serca, wzrost ciśnienia krwi.
Wpływa na zwiększenie wyrzutu noradrenaliny stwarzając zagrożenie dla osób z nadciśnieniem tętniczym i chorobą wieńcową. Jest groźna także przy równoczesnym stosowaniu nieselektywnych substancji, takich jak efedryna.
Johimbinę wiąże się z wieloma dolegliwościami oraz skutkami ubocznymi.
Na przykład, wg badań naukowych:
- 45.7% osób odczuwało dolegliwości żołądkowe (nudności, wymioty, zawroty głowy, bóle brzucha),
- 43.1% tachykardię (przyspieszoną akcję serca),
- 32.9% rozdrażnienie,
- 24.7% nadciśnienie,
- 20% zaczerwienienie skóry,
- 14% obfite pocenie się,
- 13.2% drgawki,
- 12.1% ból w klatce piersiowej,
- 9.9% drżenie,
- 7.3% spłycenie oddechu,
- 6% rozszerzenie źrenic,
- 5.4% inne zaburzenia psychosomatyczne.
Są to typowe skutki uboczne.
Podsumowanie
Najważniejszym skutkiem ubocznym johimbiny jest podwyższanie stężenia insuliny nawet o 54%. Normalnie pobudzenie receptorów alfa1-adrenergicznych prowadzi do spadku sekrecji insuliny w trzustce. Johimbina działa, jak antagonista, a więc daje odwrotne efekty, tj. wzrost stężenia insuliny. To świadczy, że jest kiepskim środkiem do redukcji tkanki tłuszczowej (insulina hamuje wiele kluczowych punktów lipolizy). Tym bardziej, iż tylko adrenalina mobilizuje tkankę tłuszczową z zasobów podskórnych. Noradrenalina (na którą działa johimbina) nie ma takiego działania.
